Ηλικιακά και όσο περνάει ο καιρός αλλάζουν οι συνθήκες διαβίωσης, επιβίωσης, επιθυμιών, τρόπου χαλάρωσης, συνηθειών, και σκέψης.

Εκείνο που δεν αλλάζει, είναι το παιδί μεσα μας. Το παιδί που πονάει, το παιδί που γελάει, το παιδί που διερωτάται, το παιδί που αγαπά να επαναλαμβάνει πράγματα, τα οποία πράγματα, το χαροποιουν, το παιδί που χρειάζεται και νιώθει την ανάγκη να έχει πλάι του αγαπημένα πρόσωπα, το παιδί που αγαπά τους ηρωες, το παιδί που νιώθει οτι ο κόσμος είναι ακόμα αγγελικά πλασμένος…

Όλοι λίγο πολύ είμαστε παιδιά, είτε στα τριάντα μας, στα σαράντα, στα πενήντα, στα εξήντα, είτε στα εβδομήντα χρόνια μας. Ανώριμα παιδιά, κάποτε, που δεν έχουν σκοπό να ωριμάσουν. Και ουτε θέλουν να οδηγηθούν σε μια ψυχρή εγωιστική προσωπικότητα.

Ευτυχώς για όσους, είναι, και πρωτίστως νιώθουν ακόμα ανώριμοι, χωρίς φυσικά, να πληγώνουν, να παρεξηγουν, να ψεύδονται, και χωρίς να γνωρίζουν τι εστί κακία…

Κουβαλώντας μονίμως την παιδική αθωοτητα μας, ας παραμείνουμε για όσο μπορούμε, ανώριμοι άνθρωποι.