Παραμονή Χριστουγέννων, εν μέσω της πανδημίας. Μια αλλιώτικη γιορτινή ημέρα, επικρατεί γύρω μας και εντός μας. Ο κόσμος κάνει τα ψώνια του, για την προετοιμασία του αυριανού χριστουγενιατικου τραπεζιού, και κάποιοι άλλοι στέκονται στην γραμμή, για τον συνηθισμένο (πια.. ) έλεγχο του κορωνοιού.

Πολίτες ευσυνείδητα και σιωπηρά, στέκουν μέχρι να μάθουν το αποτέλεσμα. Και μετά, πας σπίτι, ευτυχής, ότι θα μπορείς να δώσεις μια αγκαλιά σε αγαπημένα πρόσωπα, έστω και για λίγο, μέχρι το επόμενο τεστ..

Και όχι, δεν ζούνε όλοι οι άνθρωποι αιώνια. Η πανδημία, φαίνεται πως ήρθε για να ξεκαθαρίσει το εντός μας, για να μας υπενθυμίσει ίσως, πως οι πιο ωραίες στιγμές δεν διαρκούν για πάντα. Κάποιοι έχουν την τύχη να μεγαλώνουν μέχρι τα 100 και κάποιοι δυστυχώς φεύγουν νωρίς. Κανένας, όμως δεν μπορεί να μαντέψει ποιοι έζησαν πιο καλά. Ακόμα και αν φεύγει ένας άνθρωπος νωρίς από τη ζωή, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έφυγε ευτυχής, ενώ αν καταφέρεις και πας μέχρι τα 100 μπορεί μεν να ζεις, αλλά χωρίς να ζεις…

Και σαν περνούν αυτές οι σκέψεις από το μυαλό, ακούς παιδικές φωνούλες, που σου φωτίζουν την ημέρα. Χαίρεσαι που ζεις και τους ζεις. Τα αδελφοτέκνια μου. Η μεγάλη μου λατρεία. Ο μικρός, να περνάει την ώρα του, χαλαρά με τις κατασκευές από κλωστή (η φωτογραφία πιο πάνω), και ο μικρότερος μέσα στην αγκαλιά μου..

Καλά Χριστούγεννα