Είναι στιγμές που θες να ξεφύγεις για λίγο από τη συνηθισμένη ρουτίνα στη ζωή σου. Παίρνεις απλά το αμάξι, τριγυρνάς παραθαλάσσια και νιώθεις έστω και για λίγο, ότι ηρέμησες. .

Πως όμως, ξεφεύγουν οι άνθρωποι; Πως ηρεμούν πνευματικά, μέσα σε όλη αυτήν την τρέλα της εποχής που ζούμε;

Δύσκολο, γιατί δεν είμαστε ούτε εκατομυριουχοι, ούτε βασιλιάδες. Αν και έχω την πεποίθηση, πως όσα πλούτη ή μεγαλεία και αν έχει ένας άνθρωπος, δεν νομίζω πως χαίρει ικανοποίησης 100%, στη ζωή του. Γιατί πάντα θα υπάρχει, κάτι που θα του λείπει και τρομοκρατεί. .

Είτε λέγεται θάνατος, είτε λέγεται μοναξιά, είτε λέγεται αρρώστια, είτε λέγεται φτώχεια, είτε αποτυχία, όλοι οι άνθρωποι κουβαλούν τις φοβίες τους, στην προσπάθεια τους, να ζήσουν ή έστω να επιβιώσουν. Συνεπώς, θα ήταν ψέμα, αν έλεγε, κάποιος από εμάς ότι δεν φοβάται τίποτα.

Μετά σκέφτεσαι εκείνα τα παιδιά με τα σκισμένα ρούχα, τα οποία, αραιά και που βλέπουμε, στις οθόνες μας, να τρέχουν και να γελάνε όλα γύρω γύρω από μια μπάλα. Και κάποια άλλα παιδιά να κρατάνε την κούκλα τους, επάνω σε βομβαρδισμένα ερείπια, και να χαμογελούν μπροστά στο κάμεραμαν, ωσάν και χαίρονται που είναι ακόμα ζωντανά. .

Και συ να εξακολουθείς, ωσάν το ζόμπι, ανήμπορος, να προσθέσεις μια νότα χαράς στη ζωή σου. .