Αργία σήμερα. .

Πήγα πρωί πρωί, στο γήπεδο, για τρέξιμο. Το απόλαυσα. Κάπως, ερειπωμένο το γήπεδο, με δύο, τρεις αθλητές, εδώ και κει, για τη συνήθη προπόνηση τους.

Και ναι, επιτέλους, 8χλμ, με λίγο καλύτερο χρόνο.

Κάθοδον προς το αυτοκίνητο, κοίταξα απέναντι και με έβλεπαν όλα τα γατιά, ένα ένα στη σειρά, μέσα σε ένα ξύλινο καράβι, που είναι τοποθετημένο εκεί κοντά στο γήπεδο.

Γύρισα με ανυπομονησία, στο σπίτι, γιατί έχουμε επισκέπτη, ένα εφτάχρονο παιδάκι, που μοιράζει τη χαρά του και μας κάνει να χαμογελάμε.

Η παιδική αθωότητα . .

Ωσαν θεία, νιώθω μια περηφάνια και μια αγάπη. Λογικό δεν είναι;

Κάποτε θα μεγαλώσει και θα αντιληφθεί και αυτό με τη σειρά του, σε τι κόσμο ζούμε. .

Εύχομαι, να προσθέσει σε αυτή την κοινωνία, το δικό του λιθαράκι της ευγενικής και αθώας προσωπικότητας του.

Λίγο πολύ, όλοι ευχόμαστε, η νέα γενιά, να αποτελέσει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, χωρίς να κρύβεται, χωρίς να φοβάται, απαιτώντας μια καλύτερη κοινωνία, με την δική της φωνή.