Αλλάζει ο καιρός. Αλλάζουν και οι συνήθειες. Χειμωνιάζει και έτσι, αρχίσαμε σιγά σιγά να απολαμβάνουμε όλο και πιο πολύ την ζεστασιά του σπιτιού μας.

Εύκολα λοιπόν, μπορεί κάποιος να ξεκουραστεί το βράδυ, επιλέγοντας να παρακολουθησει είτε μια νέα σειρά ή μια ωραία ταινία.

Και ενώ οι πλειστοι, επιλέγουν να δουν μια σειρά που κυκλοφόρησε μόλις χθες ή μόλις σήμερα, εντούτοις, αποφάσισα, να μην ακολουθήσω την μόδα των ημερών και να δω μια παλαιότερη σειρά, που δεν είχα ξαναδεί.

Επέλεξα, να δω τα επεισόδια, της γνωστής σειράς ” Seinfeld “. Με το πρώτο επεισόδιο από το μακρινό έτος, 1989.

Μεταφέρθηκα ξαφνικά, σε μια άλλη εποχή. Όπου δεν υπήρχαν κινητά και όπου η ζωή ήταν πολύ πιο απλή, σε σχέση με το σήμερα. Όσο για την υπόθεση, λίγο πολύ, έμοιαζε σε γενικές γραμμές, με την σειρά “Friends”, η οποία, κυκλοφόρησε το 1994.

Το κοινό χαρακτηριστικό, ανάμεσα στις δύο σειρές, είναι που όλοι οι φίλοι, άνοιγαν απλά την πόρτα και έμπαιναν στο σπίτι του άλλου φίλου. Μα γιατί δεν κλείδωναν ποτέ την πόρτα; Τελοσπαντων. .

Ομολογώ, πως έπαθα ένα μικρό και στιγμιαίο σοκ, απο την διαφορετικότητα της εποχης, στα επεισόδια. Άλλη ενδυμασία, παλαιότερες συσκευές τηλεφώνων, διαφορετικά αυτοκίνητα και ό,τι είχε σχέση με 80s προς 90s. Αυτό το back to the past, το θυμάμαι ακόμα, γιατι το έζησα. Ως έφηβη, έστω. Χωρίς τόσες πολλές τεχνολογικές εξελίξεις. Ναι, πρόλαβα και τις κασετες, με τις οποίες ηχογραφουσαμε τη μουσική από το ραδιόφωνο.

Στο συγκεκριμένο επεισόδιο του “Seinfeld”, βρίσκονται όλοι σε ένα υπόγειο πάρκινγκ ενός πολύκαταστήματος και ψάχνουν το αυτοκίνητο τους. Όπως δηλαδή, μας συμβαίνει και σήμερα, όπου περπατάμε και χανόμαστε μέσα στα υπόγεια πάρκινγκ, μέχρι να βρούμε το αυτοκίνητο μας. Αστείο ε;

Το πιο αστείο, όμως, ήταν, την ώρα που ο ένας από την παρέα, έλεγε πως σε μια ώρα, έπρεπε να βρεθεί με τους γονείς του και ότι θα καθυστερούσε μέσα στην κίνηση του δρόμου και παραπονεμένος, να λέει ότι ακόμα δεν είχαν βρει καν το όχημα τους. Μετά διασκορπιστηκαν μέσα στο πάρκινγκ, για να βρουν το αυτοκίνητο. Τον ένα μάλιστα, τον συνέλαβε τυχαία, ο αστυνομικός, λόγω του ότι δεν υπήρχε toilet εντός του υπόγειου πάρκινγκ και έτσι, δημιουργηθηκε μια κωμικοτραγική κατάσταση…

Ωραίες εποχές, τα 90s.. παρολη την ταλαιπωρία που υπήρχε από την έλλειψη της άμεσης επικοινωνίας. Αλλά, ας αναλογιστουμε για λίγο, πόσο πιο απλά θα ήταν για όλους τα πράγματα, εάν υπήρχε ένα κινητό τηλέφωνο, στο επεισόδιο της σειράς. Ο ένας θα τηλεφωνούσε στους γονείς. Ο άλλος θα πήγαινε στον πάνω όροφο για να βρει το toilet και να τους έλεγε ας πούμε, να τον περιμένουν κάπου αλλού.

Ναι, μοιάζει κάπως αστείο, διότι ζούμε εν τέλει, σε μια εποχή, όπου δεν χάνουμε κανένα νέο, καμία πληροφορία και ανά πάσα στιγμή, μπορούμε να στείλουμε ένα μήνυμα ή να πάρουμε ένα τηλέφωνο, είτε όταν βρισκόμαστε σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, είτε έτσι απλά, χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο.

Αλήθεια.. σε ποια εποχή θα θελαμε, άραγε να ζούμε, εάν είχαμε ξανά την επιλογή;