Παίρνεις το αμάξι και επιλέγεις τυχαία, στη διαδρομή, ένα ραδιοφωνικό κανάλι, με τις παλαιότερες ελληνικές μελωδίες.

Και να παίζει στο ράδιο “Ο Μπάμπης ο Φλου”. Από τον βασιλιά του ελληνικού ροκ, της τότε εποχής. Ξεσηκωτικό το κομμάτι.

Και οι στίχοι.

“Μια ιστορία θα σας πω
για το Μπάμπη το Μπάμπη τον φλου
που του ‘λεγες βρε Μπάμπη τι τρέχει εδώ
σού ‘λεγε φλου, φίλε μου όλα είναι φλου”

Και ενώ ακούς το τραγούδι, σκέφτεσαι ταυτόχρονα και το πόσο άδικο ήταν, το να σβήσει απότομα, μια φωνή, όπως του Παύλου Σιδηρόπουλου, η οποία είχε ακόμα τόσα πολλά, να προσφέρει στην μουσική ακουστική.

Στην εφηβεία, θυμάμαι, πως είχα πάθει κόλλημα με τα τραγούδια του. Πάντα μου άρεσε να ακούω κάτι το διαφορετικό και εκτιμούσα ίσως πιο πολύ τα τραγούδια που έβγαιναν κυρίως μέσα από την ψυχή του καλλιτέχνη.

Αν όμως, αυτοί οι στίχοι, έβγαιναν κάποιες φορές, υπό την επήρεια των ναρκωτικών, κανένας δεν γνωρίζει. Το σίγουρο είναι πως ο άνθρωπος αυτός, ήταν ένα μεγάλο ταλέντο και σπάνια τον θυμούνται στις ραδιοφωνικές εκπομπές. Κρίμα. .

Και ενώ παρκάρεις το αυτοκίνητο, παίζει πάλι, ένα παλαιότερο κομμάτι : “Έχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου. .”, σε στίχους του Τριπολίτη. Αυτός και αν ήταν επίσης, ταλαντούχος στιχουργός.

Κοιτάς ψηλά. .

Τη ζωή. .

Τα κύτταρα. .

Κατεβαίνεις από το αυτοκίνητο.

Και επανέρχεσαι. .

Πας εκεί. .

Στο παραλιακό κομμάτι, με τα παράξενα πιάτα των σεφ.

Και όχι, δεν άλλαξε κάτι.

Η ίδια νοστιμαδα, επικρατούσε στο πιάτο. .

Λίγο πολύ, όλοι μας σχεδον, έχουμε αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μας, όσο περνούν τα χρόνια. .

Είναι μέρος της ζωής μας, γιατί το θέλουμε. Και επειδή νοιαζόμαστε.

“Δεν φαντάζεσαι τι έγινε σήμερα..”

“Εχω πονοκέφαλο και συνάχι “

“Εχω ένα σωρό δουλειές και ένα άγχος.. “

“Σήμερα, αισθάνομαι εξαιρετικά καλά..”

Δημιουργειται και πλάθεται, ανάλογα με το είδος της σχέσης και κατά τη διάρκεια της σχέσης, αυτή η οικειότητα μεταξύ των φίλων;

Από την άλλη, δεν παίζουν τόσο ρόλο τα χρόνια, αλλά κυρίως, το εάν ένα άνθρωπος, νιώθει καλά, στο να μοιραστεί αυτά που σκέφτεται, λόγω και της εμπιστοσύνης, προς τον άλλο.

Και να προσπαθείς να αλλάξεις κάπως τη ψυχολογία, με τον τρόπο σου..

Θες να βοηθήσεις, όσο και αν κάποιες φορές, ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις θαύματα. .

Γιατί έχεις και αυτή την ωραία ευαισθησία, ως άνθρωπος που είσαι.

Ας το παραδεχτούμε λοιπόν, πως όλοι έχουμε και θα έχουμε τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μας, με τις ευχάριστες ή ακόμα και με τις αγχωτικες διαθέσεις.

Όλοι λίγο πολύ κουβαλάμε έναν “Μπάμπη” στη ζωή μας.

Μπορεί να είμαστε εμείς.

Μπορεί να είναι αυτοί.

“Φλου φίλε, όλα είναι φλου”