Όλοι σχεδον, οι άνθρωποι, αναζητούν την προσωπική ελευθερία τους και τη θέληση για ζωή. Κυρίως, αυτή την έντονη ανάγκη, για τη ζωή, την νιώθουν, ίσως πιο έντονα, οι σκλαβωμενοι άνθρωποι. Μεταφορικά, μιλώντας. .

Δεν σημαίνει απαραίτητα, ότι είναι σκλαβωμενοι, όποιοι είναι καθηλωμένοι, επάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, ή όσοι έχουν μιας μορφής αναπηρίας, που τους καθιστά ίσως, πιο αδύναμους σωματικά από τους υπόλοιπους συνανθρώπους τους, ή όσοι ζούνε, ας πούμε, μέσα σε μια σπηλιά ή κάπου απομονωμένα, μακρυά, από τον κοινωνικό περίγυρό τους. Πρακτικά, μιλώντας. .

Μα σαφώς, ζούνε και αυτοί οι συνάνθρωποι μας και κάποιοι ίσως να είναι και ικανοποιημένοι, έστω και με τις λιγότερες δυνατότητες τους. Κάποιοι, αναγκαστικά επιλέγουν, να ζουν, με αυτά που ήδη έχουν, παρά, με περισσότερα και εκτός των ορίων τους. Και κάποιοι άλλοι, συνειδητοποιουν, ότι απλά ζουνε, στο βαθμό που μπορούν. Αποδέχονται, δηλαδη, την κατάσταση τους και συμφιλιωνονται με τον εσωτερικό τους κόσμο. Ρεαλιστικά, μιλώντας. .

Κάποτε, οι σκλαβωμενοι, μπορεί να είναι και οι σκεπτόμενοι και οι λογικοί άνθρωποι, παρόλα τα καλά, που έχουν στη ζωή τους και εντούτοις, κάποιες φορές, να γίνονται εν άγνοια τους, θύματα, μέσα στη φυλακή, του ίδιου του μυαλού τους.

Και αυτή είναι η σκλαβιά. Το να παραδίνεται δηλαδή, το μυαλό, σε κάτι το εξωπραγματικο, το ουτοπικό και το μη ρεαλιστικό. Το να κυριαρχεί, δηλαδή, εκείνη η σκέψη, μέσα στο μυαλό, για το που οδηγείται η ζωή, με ποιο τρόπο και μέχρι πότε θα υπάρχει αυτή η ζωή, αγνοώντας ταυτόχρονα, τα αναπάντητα ερωτήματα, και αρπαζωντας, εκείνες τις στιγμές, εν μέσω της θολούρας του μυαλού, οι οποίες στιγμές, συχνά πυκνά, τους κάνουν ίσως, να μην σκέφτονται, εντός λογικών πλαισίων, όπου, αληθινά, να ευτυχούν.

Και όταν, πια, έρχεται εκείνη η ώρα, της θείας (ας πούμε), επιφοίτησης, λίγο προτού, η λογική αποσυνδεθεί, από το μυαλό, τότε, οι άνθρωποι φωνάζουν, στο υποσυνείδητο τους : “σκλαβιά ή ελευθερία”;

Η απάντηση : “Ελευθερία”.

Ελευθερία, για τις επιλογές. Ελευθερία, για τις αποφάσεις. Ελευθερία, για τις αλλαγές. Ελευθερία για τις δεσμεύσεις. Ελευθερία για τις ευθύνες. Ελευθερία, για τις πραγματικές, εν τέλει, ανάγκες, που ίσως να ξεχνάνε οι άνθρωποι, ότι τις οφείλουν πρώτα από όλα, στον εαυτό τους. Και έτσι, συνειδητοποιουν, ότι μόνο, εν μέσω αυτων των ελευθεριών, οδηγούνται, προς την αληθινή και κυρίως, την μόνιμη χαρά, μέσα στη ζωή τους.

Και για να είναι εφικτή αυτή η ευτυχία, καλό θα ήταν, να αποβληθουν, πρώτα από όλα, οι όποιες φοβίες, υπάρχουν, μέσα στο μυαλό.

Μακάρι, όλοι οι άνθρωποι, να βρουν εκείνο τον τρόπο στη ζωή τους, για να ευτυχούν, και να νιώθουν, πραγματικά ελεύθεροι, ξεφεύγοντας, από τη μιζέρια και τη σκλαβιά, που τους κρατάει το μυαλό, με τις όποιες συνθήκες, κυριαρχούν στη ζωή τους.

Φυγή, λοιπόν. .

Προς την ελευθερία.