Ευκαιρία λοιπόν, για μια συνάντηση, με δύο φίλες, μετά τη δουλειά.

Μας περίμενε η μία εκεί. Πηγαίνω με την δεύτερη φίλη, μαζί μου.

Στο μυαλό μου, από νωρίς, κυριαρχούσαν οι μυρωδιές, ενός στέικ Νταϊάν.

Αγκαλιές και λοιπά.

“Λοιπόν, θα κεράσω εγώ. Να πάρουμε τρεις ψαρομεζεδες;”

“Χμμμ. Λέω να μην κεράσεις και να πάρουμε ένα πιάτο της αρεσκείας μας και να πληρώσουμε ατομικά ( με το μυαλό μου, ακόμα κολλημένο στο στέικ. .)”

“Μήπως προτιμάς κάτι άλλο; Διαλεξε οτι θες. Εγώ θα κεράσω “

“Οχι, όχι, καλοί είναι και οι ψαρομεζεδες”

“Μα αφού πριν λίγο μου λεγες για το στέικ” λέει η δεύτερη φίλη.

“Δεδομένου ότι θα παραγγελαμε όλες στέικ. Δεν πειράζει. Να φάμε το ψάρι μας”

“Οχι να παραγγείλεις στέικ και να πάρουμε εμείς και δύο ψαρομεζεδες” λέει η πρώτη.

“Κοπέλες, έχει μισή ώρα που μας ακούει όλο το εστιατόριο για το τι θα παραγγείλουμε. Λοιπόν, θα πάρουμε τρεις ψαρομεζεδες και είμαι εντάξει”

Τρωμε τη σαλάτα. Κάνουμε ένα διάλογο για τα θεματα δουλειας, ζωής και εκλογών. . “

Η μία, είναι οικογενειακή φίλη με τον υποψήφιο. Η άλλη με παρόμοιες σκέψεις όπως τις δικές μου. Ολες όμως, του ίδιου χώρου. .

Έρχεται το μπαρπουνι. .

Και κει που τρώγαμε, βλέπουμε ένα κύριο βουλευτή, ο οποίος κατευθυνόταν προς στη μέση του χώρου του εστιατορίου. Καθόταν ήδη με άλλους πιο πέρα, μας χαιρετάει και από το γειά σας, καταλήξαμε σε δύο ώρες συζήτηση. .

Ξέχασε τους άλλους κυρίους και έμεινε στο δικό μας το τραπέζι.

Η τσίπουρα έμεινε, ανέγγιχτη. .

Πως να φας, όταν πέφτει θέμα επί δύο ώρες για τις εκλογές, τους υποψήφιους, τα προσφυγικά, τους μετανάστες, τα υπέρ και τα κατά των δύο υποψηφίων, την τηλεργασια, την αξιολόγηση, τα εισοδηματικά κριτήρια, τις φορολογιες, την τεχνολογία το κυπριακό και ένα σωρό άλλα ;

Τουλάχιστον, συμφωνήσαμε πως ότι και να γίνει για την προεδρία της χώρας, ο Αβέρωφ έστω και αν έχασε τις εκλογές, είναι ο πιο κατάλληλος για πρόεδρος του κόμματος.

Μέχρι και για τις συντάξεις χηρειας μιλήσαμε (έλα χριστε και Παναγία μου, τι θυμήθηκε η άλλη να πει) , χτυπώντας κάθε φορά, το χέρι μου στο ξύλινο τραπέζι. .

Ήρθε ο καφές. Τον κεράσαμε καφε και γλυκό. Δύσκολο, πάντως, το έργο ενος βουλευτή.

Ομολογώ πως, νόμιζα πως όλα είναι πιο εύκολα όταν έχουν από ένα συνεργάτη να τους βοηθάει με τις μελέτες των προτάσεων νόμων, στη βουλή.

“Αν δεν είχαμε όλοι από ένα βοηθό συνεργάτη, δεν θα θυμομασταν τίποτα!”

Και συνεχίζει λεγωντας πως δέκα χρόνια είναι αρκετά και πραγματικά βαρέθηκε και δεν θα ξανά θέσει υποψηφιοτητα.

“Μα αφού ο μισθός είναι καλός” λέει η δεύτερη. .

“Μα πως; Πενήντα ευρώ στεφάνι εδώ και κει πενήντα ευρώ για γάμους, πήγαινε έλα στο δρόμο. Αν βλέπετε εσεις 100 άτομα τον μήνα, εγώ βλέπω 1000. .”

Ειλικρινής μπορώ να πω πως ήταν.

Αν και προσωπικά, παρόλο που καλά περάσαμε, σκέφτομαι ακόμα, το στέικ Νταϊάν . .