Δεν γράφω συχνά. Δεν είμαι συγγραφέας. Γράφω κυρίως, γιατι εγώ το επιθυμώ, ως ακόμα ένας blogger μέσα στο λαβύρινθο του παγκόσμιου Διαδικτύου.

Βαρέθηκα ίσως . .

Γιατί όταν τα λεγα, φωνή βοώντος εν τη ερημω, πριν τόσα χρόνια, με δημοσιοποιημένα άρθρα, εξεφραζα τις απόψεις μου, περί της αδυναμίας των ΗΕ, την αποτυχία των ψηφίσματων, την κατηφόρα στις διαπραγματεύσεις και κυρίως για το τρένο που θα ερχόταν να μας πατήσει. .

Ενα τραίνο το οποίο πάτησε την λύση. Μεταφορικά και κυριολεκτικά.

. . .

Πριν λίγες μέρες, χάθηκαν 57 ζωές άδικα.

Από ένα άλλο τραίνο, στην Ελλάδα.

Ανθρώπινο το λάθος, λένε.

Διαβάζω πως ο σταθμάρχης ήταν μόνος του και δεν πρόλαβε ο άνθρωπος, να προλάβει το κακο.

Τα ερωτήματα πολλά. Μα κυρίως αναπάντητα.

Γιατί ήταν μόνος του εκείνες τις ώρες της εργασίας ;

Σε πολύ πιο απλά θέματα και σε άλλου είδους εργασίες, όπου δεν έχουμε να κάνουμε με τον κίνδυνο για τις ανθρώπινες ζωές, η συνήθης πολιτικη που ακολουθείται, είναι να εργάζονται δύο υπάλληλοι μαζί. Ακριβώς για να υπάρχει μεγαλύτερος έλεγχος.

Δεύτερον, μιλάμε για τραίνα τα οποία κουβαλούν ένα σωρό ανθρώπους. Γιατί δεν υπήρχε ένας κατάλληλος ψηφιακός, ηλεκτρονικός εξοπλισμός, εν ετει 2023, που να δείχνει επακριβώς το που βρίσκονται και αν κινούνται σωστά στις ράγες;

Γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή, που βρίσκεται ο ντελιβεράς μεσα στις εφαρμογές των κινητών μας. Βλέπουμε την μοτοσυκλέτα σε ποια οδό βρίσκεται, αλλά για ολόκληρα τραίνα, είναι δυνατόν να μην έχουν ιδέα;

Πολλά τα ερωτήματα.

Δυστυχώς, οι ζωές που χάθηκαν, δεν γυρίζουν πίσω.

Και δεν νοείται, η Ελλάδα, μια ευρωπαϊκή χώρα, να παραμένει τεχνολογικά πολύ πίσω. .

Καιρός λοιπόν, για τις αλλαγές.

Όσο νωρίτερα γίνεται.

Προτού χαθούν και άλλες ψυχές.