Απογευματινή βόλτα.

Κυριακή των Βαΐων.

Ώρα 5 το απόγευμα, βρεθήκαμε εκεί στο  κομμάτι του Βαρωσιού, των έξι χιλιομέτρων, που ανοίχθηκε, πριν δύο χρόνια περίπου, από τον τουρκικό στρατό.

Η γνωστή συνοικια του Αγίου Νικολάου με τους εμπορικούς δρόμους, τα ξενοδοχεία, τις καφετέριες και τα καταστήματα, έγινε πια, ένα tourist entrance με τις γνωστές επισης, οδους, Δημοκρατίας και  Κεννεντυ.

Ευτυχώς η μέρα μεγάλωσε και έτσι δεν υπήρχε η ανησυχία του σκότους. .

Ομολογώ πως βλέπωντας την είσοδο και τα  κατεστραμμενα κτιρια, η όλη εικόνα, δημιουργησε ανάμικτα συναισθήματα λύπης, απογοήτευσης και κυρίως ντροπής. .

Nτροπη για την τροπή που πήραν τα πράγματα και κυρίως ντροπή, που άφησαν μια ιστορική πόλη σε ένα τέτοιο χάλι. .

Εν πάσει περιπτώσει. .

Υπάρχουν αυτοκινητάκια εκεί, όπως από αυτά που χρησιμοποιούνται σε γήπεδα του γκολφ, με το σχετικό αντίτιμο φυσικά, για να μεταβεί κάποιος οδικώς, στην περιοχή που ανοίχθηκε.

Μας ανέλαβε ο Χαμιτ.

Ηταν ένας πενηντάρης, ο οποίος ταυτόχρονα εκτός από το οδήγημα, ανέλαβε και το ρόλο του ξεναγού, με τα αγγλικά του. .

Με βλέπει να κρατάω το κινητό δισταζωντας, μιας και στην είσοδο μας είπε η υπάλληλος να μην φωτογραφισουμε.

“Its ok, you can take photos”

“Yes, but I dont want to go to jail”

“No no, its ok”

“Οk, good”

“Here is Sophia Loren house”

“Of course no. Sophia Loren never had a house here”

Γέλασε. Κατάλαβε μαλλον, ότι έλεγε μυθοπλασίες από αυτες τις φανταστικές ιστορίες που λένε εκεί τριγύρω, για να παρασύρουν τους τουρίστες και τους “τουρίστες” . .

Ως “τουρίστρια”, ήξερα από τις γνωστές αληθινές ιστορίες με τα ντοκουμεντα, ότι ήρθαν αρκετοί διάσημοι του Χόλιγουντ για κολύμπι στην Χρυσή ακτή, αλλά για τη Σοφία Λορεν, δεν ισχύει το ότι είχε σπίτι.

Λίγο παρακάτω, ο Χαμιτ εντόπισε μια πέρδικα που διέσχισε τον δρόμο και μας είπε “Α Παναγία μου, look.. look here” . 

Θεωρώ πως η μάνα μου, ήταν η πραγματική  ξεναγός και δεν άφηνε το Χαμιτ να μιλάει όλη την ώρα. Διότι ως μεγαλύτερη, ετών 70, έζησε την εποχή εκείνη στα νιάτα της, ως υπάλληλος εκεί και θυμόταν με έναν  ενθουσιασμό, το κάθε σημείο στην περιοχή. Μας έδειξε την εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

Μας έδειξε και τον φούρνο κοντά στη δουλειά της, ο οποίος φούρνος γέμιζε με μυρωδιές όλη την γειτονιά, και μοσχοβολουσε από τις ζεστές τυρόπιτες πρωί πρωί.

Λίγα λεπτά αργότερα, μετά την υπέροχη παραλία, προχωρήσαμε και βλέπαμε όλα τα γνωστά και άγνωστα ξενοδοχεία.

“Dont take photos here”

“Why?”

“Army here”

Μου φάνηκε κάπως απογοητευμένος ο Χαμιτ, την ώρα που μου λεγε για το στρατό.

Μας πέρασε μπροστά από κάποια ξενοδοχεία, τα οποία φαίνονταν φρεσκομπογιατισμενα. Είναι περιφραγμενα και χρησιμοποιούνται μόνο από τον τουρκικό στρατό για παραθερισμο και αναψυχή.

Ας ελπίσουμε έστω, ότι το κομμάτι που ανοίχθηκε, να κατοικηθει επιτέλους σύντομα, από τους νόμιμους ιδιοκτήτες και τους  απογόνους τους  .  .

Δυστυχώς, δεν μπορώ να ευχηθώ κατι άλλο, γιατί νιώθω πως ακόμα και αν ευχηθώ να επιστραφεί ολόκληρο το Βαρωσι στους 45000 που έφυγαν από τον τόπο τους το 1974, γνωρίζουμε ήδη ότι σήμερα με την κατηφόρα των συνομιλιών για το κυπριακό πρόβλημα, είναι πια ανέφικτη η ευχή. .