Λίγες μέρες μετά που πήγαμε στο κλειστό κομμάτι του Βαρωσιού, το οποιο ανοίχθηκε, πριν δύο χρόνια, από τον τουρκικό κατοχικό στρατό, ως tourist entrance, για να το βλέπουμε και να κλαίμε. . οι εφημερίδες γέμισαν με πρωτοσέλιδα για τις πωλήσεις των ξενοδοχείων.

Συγκεκριμένα, για τις πωλήσεις που έγιναν από τους ελληνοκυπριους ξενοδόχους, σε τουρκικά χέρια.

Δεν θα αναλύσω οτιδήποτε για τούτο το θέμα και δεν θα σχολιάσω την ηθική διάσταση της αγοραπωλησίας των περιουσιων. Θα πω απλά, ότι μετά από πενήντα χρόνια, χωρίς το όποιο αποτέλεσμα στις διαπραγματεύσεις για την λύση του κυπριακου προβλήματος, πως είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου για το πως να διαχειριστεί την περιουσία του. Αναλόγως φυσικά και της κρίσης του. .

Διερωτουμαι όμως για τους ξενοδόχους, οπως διερωτώνται αρκετοί από εμάς, για το πόθεν εσχες των πολιτικών μας προσώπων. .

Κανω την εξής σκέψη :

Εάν όλοι αυτοί οι ξενοδόχοι αποκατασταθηκαν και αποζημιωθηκαν με την χρηματική βοήθεια του κράτους, αμέσως μετα τον πόλεμο και κατάφεραν να χτίσουν ξανά τα ξενοδοχεία τους με πολλαπλάσια κέρδη, τότε προς τι η πώληση των ξενοδοχείων σε τουρκικά χέρια, εάν δεν έχουν καν την οικονομική ανάγκη;