Για να πάρει κάποιος την απόφαση να κόψει το κάπνισμα , πρέπει να γινει μια και έξω .

Είκοσι χρόνια ήταν αρκετά . .

Ολα αυτα τα χρόνια, εχω συνδυάσει το κάπνισμα με το φαγητό , το ποτο , τον καφέ , το στρες και την ηρεμία , από τη μερα που πρωτοξεκίνησα το κάπνισμα .

Δεν μου το δίδαξε κανένας . Ειχα δοκιμάσει από τα τσιγάρα του παπά μου , μια μερα, στα κρυφα , και αυτο ήταν . .

Μόνο που έμοιαζα σαν τον οικοδόμο με αυτα που κάπνιζα μέχρι που έφτασα στο σημείο εκείνο όπου άλλαξα τη μάρκα που ήταν με λιγότερη νικοτίνη , ας πούμε . .

Ομολογώ όμως, πως για καπνίστρια , θύμωνα , οταν κάπνιζαν οι άλλοι, στις καφετέριες δίπλα από τα μωρα τους . .

Στη συνέχεια τα χρόνια περνούσαν .

Μπηκα ηδη στα σαράντα ετη .

Μέχρι που αντιλήφθηκα οτι δεν παει άλλο .

Από τις 7 Μαρτίου , πέρασαν σχεδόν πέντε μήνες .

Ειχα καποιες παρενέργειες από τον τερματισμό, οπως ζαλάδες, μούδιασμα στα χέρια και νεύρα.

Μπορώ να πω , με βεβαιότητα πια , οτι εχω αποβάλει την τοξική ουσία απο τον οργανισμό μου.

Από την άλλη , η ζυγαριά δείχνει πέντε κιλά πιο πάνω.

Καλύτερα όμως, σαραντα ακόμα χρόνια με έξτρα λίπος , παρα σαράντα χρόνια , σκλάβος του καπνού . .