Φτάσαμε στο αεροδρόμιο και απο τη Θεσσαλονίκη πήγαμε με το λεωφορείο , για τη Βουλγαρία.

Η διαδρομή αν και πολύωρη, εντούτοις ήταν όμορφη , λόγω των στάσεων που κάναμε στην Ξάνθη, την Κομοτηνή, αλλά και το οτι βλέπαμε οδικώς, ολα εκείνα τα χωριουδάκια στα βουνά της οροσειράς της Ροδόπης η οποία αποτελεί σύνορο Ελλάδας Βουλγαρίας.

Ηταν λες και ο Πενταδακτυλος ήταν μια μικρογραφία αυτής της συνεχόμενης και ατελείωτης οροσειράς. Πραγματικά , οσο έβλεπα την οροσειρά της Ροδόπης με τα σπιτάκια επάνω , άλλο τόσο θυμόμουν την διαδρομή στα χωριά της Κύπρου, οπως το Δαυλό την Ακανθου τον Άγιο Αμβροσιο τον Καραβά .

Εννοείται φυσικά , πως η Ροδόπη είναι το κάτι άλλο . Τυχεροί παντως, όσοι την απολαμβάνουν απο κοινού. .

Η Ξάνθη με τα γραφικά σπιτάκια . Όμορφη πόλη

Κομοτηνή . Με τις ωραίες πλατείες. Μουσουλμάνοι, χριστιανοί και άθρησκοι, συνυπάρχουν αρμονικά.

Αμέσως μετά το Ορμένιο , υπήρξε λίγη ταλαιπωρία την ώρα του ελέγχου διότι ήμασταν αρκετοί μέσα στο λεωφορείο και έπρεπε να μας ελέγξουν έναν έναν . Παρόλο που η Βουλγαρία είναι μέλος της ΕΕ , εντούτοις δεν ολοκληρώθηκε ακόμα η αξιολόγηση της , περί του χώρου Σέγκεν με αποτέλεσμα να μην έχουν καταργηθεί οι έλεγχοι στα εσωτερικά σύνορα .

Περιέργως , διαπίστωσα εκείνη την ώρα, ένα άλλο παραλληλισμό . .

Η πόλη του Φιλίππου . Του πατέρα του Μέγα Αλεξάνδρου. Μικρή πόλη, γραφική και χαριτωμένη. Τα κτίρια πολλά και εντυπωσιακά στο κέντρο της πόλης .

Ο ποταμός Έβρος ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο. Τα κουνούπια πηγαινοερχόντουσαν . .

Σοφια. Η πρωτεύουσα .

Απο τη Φιλιππούπολη , αφού πρώτα κάναμε κάποιες στάσεις σε κάποια πολύ όμορφα μοναστήρια επάνω στα βουνά , κατευθυνθήκαμε για την Σοφια.

Ήταν λες και απο ένα χωριό βρεθήκαμε σε μια πόλη. Εντυπωσιακή, επιβλητική και σύγχρονη. Δεν υπήρχε περίπτωση να δεις πεζοδρόμιο λερωμένο με σκουπίδια . Οι υπάλληλοι του δήμου μέχρι και τα χορταράκια έβγαζαν απο το πεζοδρόμιο. Με τα χέρια τους.

Στη λεωφόρο Βίτοσα με τα καταστήματα και με τις καφετέριες ήταν πολύ όμορφα . Ακόμα ένα βουνό φαινόταν στο βαθος . Το όρος Βίτοσα.

Εκείνο που με εντυπωσίασε περισσότερο απο τη Σοφια , είναι που κυριαρχούσε σχεδόν παντού στις κυριότερες πλατείες, ένα αρωμα βυζαντινό και οχι μόνο τα αρώματα του τριαντάφυλλου . .

Τόσες εκκλησίες μαζεμένες με βυζαντινή αρχιτεκτονική δεν εχω ξαναδεί .

Τις τελευταίες μέρες τις περάσαμε στη Θεσσαλονίκη .

Επιστροφη λοιπόν στις παραλίες . Της Κύπρου.