Πήγε το ρολόι μια ωρα πίσω και αντι στις πεντε η ωρα το πρωί που συνήθως ξυπνάω, να παρακολουθώ απο τις τέσσερις, μια ταινία με τον Κεβιν Κοστνερ. Μολις που πρόλαβα δηλαδή, να δω το τέλος της ταινίας.

Περιμενωντας ακόμα, γύρω στις 5:30, να φανει μια αχτίδα φωτος για το πρωινό τροχαδιν, συνεχίζω να πίνω τον καφέ μου, τρώγοντας ταυτόχρονα και δυο φοινιτζια γιατι εκτός απο την νοστιμιά τους, μας δίνουν και ενέργεια.

Εντός ενός δεκάλεπτου οδηγηματος, καταλήγω στο γνωστό παραλιακό σημείο. Ο εαυτός μου, δυο τρεις άλλοι περιπατητές και το φορτηγό του δήμου για τις ανάγκες του οδοκαθαρισμού.

Λίγο αργότερα, αυξήθηκαν οι περιπατητές και οι δρομείς. Τουλάχιστον αυτοί περίμεναν πρώτα να ξημερώσει. .

Ειναι όμως, προτιμότερο να ξυπνάμε νωρίς αν δεν θέλουμε να εισπνεουμε τα καυσαέρια τριγύρω μας, μια ώρα έστω νωρίτερα, προτού αρχίσει η κίνηση στους δρόμους της πόλης.

Αναπνέεις το ιώδιο της θάλασσας , ανοίγουν τα πνευμόνια , ξεχνάς για λίγο τους πολεμους, τις κακίες, τα άγρια βλέμματα, την έλλειψη ενσυναίσθησης που έχουν ορισμένοι, περαν του εαυτού τους , τα πικρόχολα αστεια, τα αφυδατωμένα οπισθοδρομικά μυαλά, που επιμένουν να φέρονται και να δείχνουν πως ολα τα ξερουν και που ποτέ δεν παραδέχονται τα δικά τους λάθη, τους ανθρωπους όπου το μόνο τους χόμπι, ειναι να σπέρνουν την κακια χωρις καν τις απαραίτητες γνώσεις, αγνοώντας και ποδοπατωντας τους πάντες και τα πάντα γιατι έτσι έμαθαν να ζουν μέσα στην μαυρίλα τους την απαισιοδοξία τους και κυριως με το εγώ τους, βυθισμένο μεστην αρνητικότητα του μυαλού τους.

Ταυτόχρονα χαίρεσαι που ήρθες αντιμέτωπος με την ασχήμια των ανθρώπων, η οποία ασχήμια, ευτυχώς ,δεν σε αγγίζει πια.