Είκοσι χρόνια μετά το δημοψήφισμα.

Ας θυμηθούμε ξανά τα γεγονότα.

Το σχέδιο που απορρίφθηκε :

https://www.pio.gov.cy/assets/pdf/cyproblem/%20%CE%91%CE%BD%CE%AC%CE%BD%205.pdf

Οι δηλώσεις Φερχόιγκεν ημερομηνίας 21/4/2004 λιγες μέρες πριν το δημοψήφισμα :

https://www.europarl.europa.eu/doceo/document/CRE-5-2004-04-21-ITM-001_EL.html

«Ποτέ πριν στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν απαγορεύθηκε σε μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να κάνει δηλώσεις για ένα βασικό ευρωπαϊκό ζήτημα ενός κράτους μέλους με την αιτιολογία ότι αυτό αποτελεί παρέμβαση στις εσωτερικές του υποθέσεις. Καλώ τον πρόεδρο Παπαδόπουλο να βεβαιώσει τη διασφάλιση των βασικών ελευθεριών πληροφόρησης και γνώμης στη χώρα του και την παροχή στο εξής ελεύθερης πρόσβασης στα κυπριακά μέσα»

Πραγματι, ζήσαμε την εποχή της δικτατορίας εκείνη την χρονική περίοδο. Καθόμασταν το βραδυ να παρακολουθήσουμε τις ειδήσεις και βλέπαμε την φίμωση των ευρωπαίων αξιωματούχων στις τηλεοπτικές οθόνες. Προσωπικά κάποιοι απο ένας, αισθανθήκαμε ντροπή για την κατατρακύλα των ΜΜΕ και κυριως για την καθοδηγημένη εμμονική διάθεση που επικρατούσε τότες, στο να μας οδηγήσουν σε ενα ακόμη χειροτερο αδιέξοδο μακροχρόνιο αγώνα με άλλες τόσες συζητήσεις χωρις τελειωμό . .

Οσο και αν δεν άρεσε το σχέδιο στην πλειοψηφία των πολιτων της χώρας, τα ΜΜΕ με οδηγίες της τοτε κυβέρνησης έδειξαν ενα πολύ διαφορετικό «πρόσωπο» σε οτι αφορούσε την μη ολοκληρωμένη ενημέρωση του κόσμου. Βλέπαμε μόνο τους υποστηριχτές του οχι και γενικότερα βιώσαμε ενα ψυχολογικό παραλήρημα των ΜΜΕ που είχε να κάνει κυριως μόνο με το «Οχι» στο δημοψήφισμα.

Η στάση δε , του Ακελ , ήταν προδοτική την δεδομένη στιγμή. Ιδίως απο ενα μεγάλο κόμμα που μπορούσε μαζι με το ξεκάθαρο ναι του ΔΗΣΥ να σώσει την κατάσταση στη χώρα.

Και τα κλάματα του τότες προέδρου Παπαδόπουλου, επηρέασαν μια μεγάλη μερίδα του τηλεοπτικού κοινού, που οδήγησαν στην αποτυχία του όλου εγχειρήματος.

Προσωπικα, έστω και αν δεν με ικανοποιούσε το σχέδιο θεωρώ πως ναι, ήταν μια μέση λύση που θα έλυνε αρκετά προβλήματα ανάμεσα στις δυο πλευρές. Τουλάχιστον η δικη μου συνείδηση παραμένει ήσυχη μετα απο τόσα χρόνια. .

Για τους υπόλοιπους του «οχι» , δεν γνωριζω.

Εν πασει περιπτώσει.

Παραθέτω ακομα μια δήλωση του Φερχόιγκεν.

«Επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα στους Ελληνοκυπρίους: ποτέ δεν θα υπάρξει ένα σχέδιο που θα ικανοποιεί πλήρως είτε τη μία είτε την άλλη πλευρά. Αυτό είναι αδύνατον. Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσεγγίσουμε ένα παρόμοιο σχέδιο όσο το δυνατόν περισσότερο, και δεν θα υπάρξει καλύτερο σχέδιο από το σημερινό. Σε όσους ισχυρίζονται ότι “ναι, αλλά θα παραμείνουν πολλοί τούρκοι στρατιώτες στο νησί”, επιτρέψτε μου να πω το εξής: η απόρριψη του σχεδίου διαιωνίζει την παρουσία 30 000 τούρκων στρατιωτών στην Κύπρο.

Ένα άλλο παράπονο είναι ότι θα παραμείνουν στο νησί πολλοί τούρκοι έποικοι. Επιτρέψτε μου να σας πω το εξής: η απόρριψη του σχεδίου ανοίγει την πόρτα για την είσοδο άλλων 100 000 τούρκων εποίκων στην Κύπρο.»

Προφητική η δήλωση , θα λέγε κανείς ;

Μόνο που σήμερα, έγιναν πολύ χειρότερα τα πράγματα.

Συνεπώς, οσα παρόμοια σχέδια και αν υπάρξουν , η κατάσταση δεν σώζεται με τον ίδιο τροπο που θα μπορουσε να σωθεί, αν πέρναγε η λύση, τότες το 2004. Διότι τα νούμερα σήμερα, άλλαξαν, οι εποικοι αυξήθηκαν, η γη ξεπουλήθηκε σε επενδυτές και «επενδυτές» και το μόνο που μένει ( οπως λένε και γνωστοί ακαδημαϊκοί Τουρκοκύπριοι συμπατριώτες μας ), είναι ένα «βελούδινο διαζύγιο».

Κωμικοτραγικό ;