Δεν με έφτανε που δεν κοιμήθηκα καθόλου όλο το βραδυ πήγα κατευθείαν στην παραλία μια ώρα πριν να πάω στο γραφείο για να παραγγειλω ενα καφέ.

Απέφευγα τους καφέδες το τελευταίο διάστημα για να κοιμάμαι πιο νωρίς, πιο άνετα, πιο ήσυχα απο τις αρρυθμίες και έτσι δεν χαμπαρισα οτι δεν ειχα ούτε για δείγμα απο καφέ στο σπίτι.

Μπαίνω μέσα στο παραλιακό καφενείο και μιας και αδυνατούσα να συγκεντρωθώ στο μενού με την ποικιλία απο τους καφέδες, λεω στην υπάλληλο :

– Θέλω ενα δυνατό καφέ , χωρις ζάχαρη χωρις σαντιγες , χωρις καραμέλες ! Να ναι δυνατός, για να βγάλω την ημέρα στο γραφείο.

– Ενα φρεντο εσπρέσο τοτε !

– Ναι αυτο . Μια χαρα.

Βγαίνω έξω . Διαλέγω ενα απόμερο τραπεζάκι μακρυά απο τα υπόλοιπα, ακριβως μπροστά απο τη θάλασσα. Απο τις τρεις καρέκλες διάλεξα την μεσαία.

Δεν φόραγα καπέλο , μήτε γυαλιά για τον ήλιο.

Στραβώθηκα . .

Και κει που σκεφτομαι να μετακινηθώ στην πλαϊνή καρέκλα , για να μην χτυπά το φως του ήλιου μέσα στα μάτια μου , έρχεται ένας τύπος και κάθεται ακριβως στο διπλανό τραπεζάκι. Και αυτός στην μεσαία καρέκλα.

Δεν μετακινήθηκα . Έμεινα ακίνητη.

Γιατι σκέφτηκα πως αν μετακινηθώ θα νομίσει οτι εχω αλλάξει καρέκλα επίτηδες για να μην τον βλέπω. Παρολο που δεν ξαναείδα τον ανθρωπο, αυτή η ευγένεια που εχω στο να μην θίγω τους ανθρώπους καποτε με μπλέκει, με αποτέλεσμα, να μην σκεφτομαι με την δική μου ματιά.

Και στραβώθηκα. .

Για να μην ζαλιστώ περισσοτερο μπροστά απο τον ήλιο, διάβασα στα γρήγορα τις πρωινές ειδήσεις ήπια το καφεδάκι μου και μπηκα στο αυτοκίνητο μου για το γραφείο.

Χρειάζομαι τον ύπνο .

Χρειάζομαι την ξεκούραση.

Οπως ολοι .

Ας ελπίσουμε οτι οι αργιες του Πάσχα, θα μας ξεκουράσουν και θα μας «ξεστραβώσουν». .