Μετά απο μια περιδιάβαση στην τριγύρω online γειτονιά , μιας και ο παγκόσμιος χώρος ειναι εν τελει μια μικρούλα γειτονιά , αντιλήφθηκα οτι κυκλοφοράει πολυς πόνος απο τους ανθρώπους.

Ο ένας γράφει ποιήματα , ο άλλος αναρτά σχεδόν καθημερινά τη φάτσα του, ο άλλος γράφει για τα βάσανα του, ο άλλος για την «χαρα» του και παει λέγοντας . .

Οι άνθρωποι προσπαθουν να δείξουν προς τα έξω την ματαιότητα τους, βγάζοντας σχεδόν καθημερινά τα απωθημένα τους. Και καλά κάνουν. Ίσως να αποτελεί η κίνηση τους αυτή, κατά καποιον τροπο μιας μορφής ψυχοθεραπείας.

Ειναι όμως αυτη η δημόσια εξωτερίκευση θετική ή αρνητική;

Υπάρχουν οι δυο όψεις του νομίσματος .

Θετικό οταν αυτός που διαβάζει τον άλλον κατανοεί το πως και το γιατι βγάζει αυτο που βγάζει προς τα έξω, καταστασεις τις οποιες συνηθως αντιλαμβάνονται πολυ πιο ευκολα οι φίλοι που γνωρίζουν σε προσωπικό επίπεδο τον άλλο ή οι άνθρωποι που έχουν την ενσυναισθηση και μπορούν να μπαίνουν στην θέση του αλλου.

Αρνητικο ειναι οταν αυτός που διαβάζει ελάχιστα ενδιαφέρεται για το αν ζει (ίσως) ενα δραμα, σε σημείο που μπορεί και να μειώσει σε λεκτικό επίπεδο δημόσια τον άλλο νομιζομενος οτι αστειεύεται στις αναρτήσεις, ενω στην πραγματικότητα «φωνάζει» για βοήθεια . .

Προσωπικά, εάν δω οτι ένας άνθρωπος γράφει κατι για την ημέρα του και βλέπω πισω απο τις γραμμές , οτι περνά δύσκολα με τον άλφα ή βήτα τροπο, τοτε αν το θεωρήσω πρέπων, θα γράψω ενα σχόλιο ή μια συμβουλή.

Δεν γίνεται να βαπτίζεται η αγένεια ή η όποια φαινομενικά αθώα κακοποίηση που μπορεί να υφίσταται ένας άνθρωπος ωσαν κατι το αστείο ή κάτι το φυσιολογικο. Δεν ειναι . .

ps : ανάμεσα σε ενα ζευγάρι, πρέπει να υπαρχει σεβασμός. Να αγαπάει και να αντέχει ο ένας τον άλλο. Διότι αμα δεν αντέχει ο ένας τον άλλο, τοτε τι είδους αγάπη ειναι ;