Κάποτε έγραφα αραιά και που κάποια άρθρα τα οποια εστελλα μεσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας στις εφημερίδες. Συγκεκριμένα στην HuffPost (Ελλάδος) και στο Philenews (Κύπρου).

Μεταξύ 2015 μέχρι 2022, αναλογως έμπνευσης και ορέξεως , διάφορα κείμενα για το κυπριακο, για τα ΗΕ, για τις εκλογές, για το Βαρωσι κλπ .

Υπάρχει αρχείο εδώ : https://www.huffingtonpost.gr/author/yiota-hadjiloizou

Τα τελευταία χρόνια δεν στελλω πια τιποτα , για το λόγο οτι προτιμω να αναρτώ στο δικό μου προσωπικό ιστολόγιο yiotahadjiloizou.com χωρις να εχω την έννοια της καλής σύνταξης οπως γραμματική και ορθογραφία στα κείμενα μου , χωρις να αναρωτιέμαι εάν θα το δημοσιεύσουν οσο το θέμα ειναι «ζεστο» και επίσης ο βασικότερος λόγος ειναι πως, δεν υπαρχει το κυπριακο οπως το γνωρίζαμε αλλα μεταλλάχθηκε σε κατι άλλο , που οπως και αν το δει κανεις, δύσκολα θα βγούμε απο μέσα, ειδικά με τους αριθμούς των εποικων, που αλλάζουν δραματικά και με έναν ανένδοτο Ταταρ. Καποιοι ομως έχουν κάνει την αρθρογραφία ως «επάγγελμα» ειτε γιατι ειναι συνταξιούχοι που εχουν μπόλικο χρόνο για να γράφουν δεξιά και αριστερά ειτε γιατι ειναι άνεργοι που προσπαθούν να καταπιαστούν με ενα ηδη αποτυχημένο πρότζεκτ της επίλυσης του κυπριακού και παρόλο που γνωρίζουν οτι δεν υπάρχει κατι το ελπιδοφόρο στον ορίζοντα, εντούτοις συνεχίζουν τον αγώνα της κατηφόρας . .

Προσωπικά το να γράφω ήταν μια επιπρόσθετη δραστηριότητα, που με βοηθούσε στο να εκφράζομαι και κυρίως στο να λέω την άποψη μου έστω και διαδικτυακά στις δυο ιστοσελίδες/εφημεριδες. Ουδέποτε ασχολήθηκα δια ζωσης ή περαιτέρω με τις οποιες δημόσιες σχεσεις, μέσα απο κύκλους ή τετράγωνα.

Εν πασει περιπτώσει , εκείνο που παρατηρώ τα τελευταία δυο χρόνια ειναι πως διάφοροι που κόπτονταν τάχα για την ειρηνη, θυμήθηκαν έστω και αργα να στελλουν άρθρα στο Philenews ενω παλαιότερα απέφευγαν να στελλουν για το λόγο οτι θεωρείται ως ενα μεγάλο βαθμό μια εφημεριδα με απορριπτικές απόψεις σε οτι αφορά την ΔΔΟ απο μια μερίδα δημοσιογράφων που συχνά πυκνά αρθρογραφουσαν και αρθρογραφούν κατά του συγκεκριμένου μοντέλου λύσης.

Προσωπικά , δεν με ένοιαζε η οποια αντίθετη άποψη της εφημερίδας και παρολα αυτα απέστελλα τα δικά μου κείμενα μιας και υπηρχε ενα μεγάλο ακροατήριο που διάβαζε ειτε σε ηλεκτρονική μορφή ειτε σε έντυπη. Στην έντυπη μορφή και συγκεκριμένα στην σελίδα με τις κηδείες , τοποθετούσαν και τα άρθρα μου. Στην σελίδα με την περισσότερη προβολή. .

Ομως, έστω και αν υποθετικά με διάβαζε μονάχα ενα πλασμα, ήμουν ευτυχης, δεδομένου οτι αντιλαμβανόταν τον τροπο της γραφής μου χωρις τις όποιες παρωπίδες.

Παρολα αυτα μου φαινόταν κάποτε κωμικοτραγικό το να διαβάζω πέντε αρθρογράφους , κατά της ΔΔΟ και μια άλλη αρθρογράφος , οπως η γράφουσα, να αναφέρεται στην αποκεντρωμένη ομοσπονδία . Ήμουν οπως την μουγια μεστό γάλα. .

Εν πασει περιπτώσει, τα τελευταία δυο χρόνια , παρατηρώ οτι ορισμένοι που ήταν και ειναι υπέρ της ΔΔΟ αποστέλλουν άρθρα στο Philenews. Και λες «για ποιο λόγο θυμήθηκαν τώρα ;»

Άργησαν. .

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το εξής. Διαβαζα σε ένα πρόσφατο άρθρο μολις προχθες, οτι δεν μας παίρνει ως λαός να θυμόμαστε και να ξύνουμε πληγές με τα διαφορα εκθέματα απο το 1974 ή τις εκδηλώσεις για το 74 και πως καλύτερα ειναι να ξεχάσουμε.

Να σημειωθει οτι κάτι παρόμοιο ειχα γράψει το 2018 και λίγο έλειψε να ακούσω τα εξ αμάξης απο διάφορους στα ΜΚΔ όπου λίγο πολύ είχαν την άποψη οτι ολοι έπρεπε να γνωριζουν οχι μόνο για το 74 αλλα κυρίως το τι έγινε *και* πριν το 74. .

Πιο κάτω παραθέτω το άρθρο του 2018, όπου λέω ενα «ας ξεχάσουμε» ουτως ώστε να μπορεί ο λαός να θεραπεύσει τις πληγές και να προχωρήσει χωρις τις συνεχόμενες υπενθυμίσεις :

https://www.philenews.com/apopsis/article/221158/argoporimenes-ipenthimisis/

Οσο το γυροφέρνω στο μυαλό , πραγματικά, δεν απορω με την κατηφόρα που πήρε η χώρα . Ώρες ώρες αντιλαμβανομαι οτι κυκλοφορούν πολλά αφυδατωμένα μυαλα αναμεσα μας που διασκορπίζουν τις γνώσεις , για το τι έγινε πριν το 74 . . Αφυδατωμένα, γιατι δεν αντιλαμβάνονταν οτι οσο υπενθύμιζαν στους δικους μας απορριπτικους τόσα περισσότερα δικαιώματα έδιναν εμμέσως στον Ταταρ για να τονίζει τα δικά του ιστορικά γεγονότα.

Συνεπώς οσο υπάρχουν άνθρωποι στην κοινωνία μας, ειτε ομάδες, κοινωνικές , πολιτικές ή άλοσπως, που πράττουν διχως την προσεκτική σκέψη για το αύριο, που εργαλειοποιουν τον πόνο , που εκμεταλλεύονται τα εκθέματα για να μην ξεχνάμε, τοτε ας μην απορούν και κάποιοι άλλοι, που άνοιγαν τον ασκό του Αιολου ειτε ηθελημένα ειτε μη , με τις καθημερινές υπενθυμίσεις τα προηγούμενα χρόνια , για τα γεγονότα πριν το 74 και όπου λίγο πολύ, ξεφύτρωσε ένας ανένδοτος Ταταρ..