Ομολογώ πως αυτες τις μέρες με τόσες καθημερινές για αργίες, σχεδόν μια ολόκληρη εβδομάδα, θα μου άρεσε να πήγαινα ενα ταξίδι οσο πιο μακρυά γίνεται και οχι στους συνηθισμένους προορισμούς στην Ευρώπη, που κακα τα ψέματα, όπου και αν πας ολα λίγο πολυ μοιάζουν απο αρχιτεκτονικής άποψης. Τα κτίρια, τα μουσεία, οι πίνακες, τα αξιοθέατα. Θα μου άρεσε φερ’ειπειν να ταξίδευα κανά δεκάωρο ταξίδι (λέμε τώρα) σε μέρη εξωτικά. Δεν θα λεγα μέρη παραλιακά διότι τις παραλίες τις βλέπω έτσι και αλλιως κάθε μερα. .

Αλλα ποιος και ποια θα με ακολουθούσε σε αυτο το εγχείρημα;

Κατά βάθος όμως, χαίρομαι που δεν πήγα πουθενά , χαίρομαι που κοιμόμουν πάνω απο εννιά ώρες, χαίρομαι που εβλεπα χαριτωμένες χριστουγεννιάτικες ταινιες με χάλια σενάριο και χάλια σκηνοθεσία και χαίρομαι που αποκοιμόμουν ξανα πριν το τέλος της ταινίας, χαίρομαι επίσης που δεν ειχα παρε δώσε με αδιάκριτες ερωτήσεις ειτε απο φίλους ειτε απο συγγενείς και χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ξερουν τι σημαίνει πρώτα απο ολα σεβασμός και εκτίμηση.

Μα πιο πολυ χαίρομαι που μετα απο τρια χρόνια , μπηκα ξανα στο ρυθμο και έκανα ξανά δέκα χλμ. Αν και τρια χρόνια μεγαλύτερη και πέντε κιλά βαρύτερη, εντούτοις, οι ολιγοήμερες αργίες μου δώσαν την ευκαιρία να κάνω κατι που ήθελα εδώ και καιρό. Με το να τρέχεις μόνο για να προλάβεις κάθε πρωί να πας νωρίς στην δουλειά , δεν προλαβαίνεις μήτε τροχαδιν να πας , μήτε να βουρας επι μια ώρα καθημερινά στην παραλια πρωί πρωί με την αυγούλα.

Έλα όμως που τρέχουν τα χρέη και δεν γίνεται αλλιως. Συνεπώς, οσο γίνεται θα τρέχουμε παρεα 🙂