Ξεκινώ με αυτή την φωτογραφία, μιας και μου κανε εντυπωση το ποσο άδειο ήταν το μέρος γιορτές ημέρες.

Κρίμα. .

Σε εκείνο το σημείο, στην παλιά πόλη της Λευκωσίας, καθόμουν τέτοια εποχή πριν δεκαπεντε χρόνια και πίναμε ζεστό κρασί με κανέλα , γλυκάνισο, γαρυφαλλο, φέτα πορτοκαλιού, μαζι με κατι σκληρά κουλούρια για συνοδεία που αν τυχόν και έτρωγες θα μπορούσες να σπάζες κανένα δόντι. Έτσι, παραμέναμε στο ζεστό κρασί μαζι με τα τυριά . .

Και κάποια χρόνια ακόμα πιο πίσω στο παρελθον , ως φοιτήτρια γύρω στα 19, θυμάμαι, ειχα παει στην μεγαλόνησο για να επίσκεφθω φίλες που σπούδαζαν εκεί, οι οποιες με πήραν σε ενα μπαρ όπου δυστυχώς το ενα ποτήρι κρασί, ήταν μόνο δυο ευρώ. Και λέω δυστυχώς αντι για ευτυχώς διότι εν τελει, καλέσαμε ταξί μιας και δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε απο την ζάλη. .

Το τι βλακείες άκουσε ο κρητικός ταξιτζής, ένας θεός ξέρει.

Εν ολίγοις, μου βγήκε το παπούτσι μετα που καρφώθηκε το τακούνι σε μια ρωγμή στο πεζοδρόμιο, άρχισα να λεω το παραμύθι για το γοβάκι της Σταχτοπούτας και παρομοίασα το ταξί με το αμάξι της νεράιδας που είχε δυο άλογα και ήρθε να μας σώσει. Δεν μας έφτανε που παραπατούσαμε όλες ζικ ζακ, μέχρι να μπούμε στο αμάξι, αποκάλεσα και τον ανθρωπο, κοτζάμ κρητικό μουστακαλή, «νεράιδα». .

Δεν θα ξεχάσω την παρατήρηση του « κορίτσια το ποτό, το πίνουμε , δεν μας πίνει»

Το κωμικοτραγικό ήταν που πήγε και ένας φίλος του αγοριού της φίλης μου (εν τελει σύζυγος) , επίσκεψη εκείνο το διάστημα, στη μεγαλόνησο.

Τον πήρε την ίδια μερα, στο ίδιο μπαρ , μέθυσαν με τα ποτήρια των δυο ευρώ, και την επόμενη μερα μάθαμε πως ήμασταν ολοι στο ίδιο μέρος, οι μισοί στην μια πλευρά του μπαρ και οι υπόλοιποι στην άλλη πλευρά. Το μπαρ το ναυάγιο που λέμε . . Όνομα και πράγμα.

Έλα όμως που αρχές του 2000, δεν είχαμε κινητά , μήτε stories στο instagram μπας και εντοπιζόμασταν ευκολότερα πριν ζαλιστούμε και το σώζαμε προτού γίνουμε ρεζίλι . .

Αν και κακά τα ψέματα , υπάρχει άραγε φοιτητης/τρια, που να μην πέρασε απο αυτο το στάδιο της απερισκεψίας ; Και αν υπάρχουν, νομίζω πως ελάχιστοι ειναι.

Και ξανα λοιπόν σήμερα, ως φοιτήτρια. Να αποφασίζεις να κανεις ενα μεταπτυχιακό το οποίο πρέπει να αποπερατώσεις μεσα σε ενα χρόνο. Να μελετήσεις οκτώ καθηγητές. Οκτώ διαφορετικά πλασματα. Οκτώ διαφορετικές αντιλήψεις. Καποιοι χαρισματικοί και καποιοι λιγότερο. Καποιοι με εντονες απόψεις και καποιοι ουδέτεροι.

Όμως οταν ακούς επι ενα τέταρτο για τον «χαρισματικό» Έλον Μασκ , για την αποτυχία των εμβολίων, για το «που ειναι ολοι αυτοί σήμερα που μας εγκλώβισαν εν καιρω επιδημίας» και τέτοιου είδους ασυγκράτητες απόψεις, ομολογώ πως μια μπουκάλα κρασί θα έπινα ευχαρίστως . .