Όχι, δεν είναι δική μου η φωτογραφία. Μου στάλθηκε σε ένα ψηφιακό μέσο ανταλλαγής μηνυμάτων και την μοιράζομαι στο blog μου. Τέτοια δασομορφιά, γιατί άλλωστε να πάει χαμενη;

Μπορεί να έχουμε περιοριστικά μέτρα αυτές τις μέρες, λόγω της επιδημίας, αλλά παρόλα αυτά, αν μου δωθει η ευκαιρία, μια από αυτές τις μέρες και αναλόγως της διάθεσης μου, θα μπω στο όχημα και θα φύγω. Για εκείνη την μαγική κοιλάδα. Λέτε να υπάρχουν νεράιδες εκεί πέρα με τη μαγική τους νεραϊδοσκονη ;

Όταν αντικρυζεις από κοντά, την εκπληκτική φυσική ομορφιά του δάσους , νιώθεις ότι εισπράττεις μια αγγελική και ηρεμη ενέργεια. Ωσάν και έρχονται όλα τα μυστικά μικρά πλασματάκια που μένουν εκεί και σε συντροφεύουν, χωρίς να το γνωρίζεις. Είτε μέσα από ένα φύλλο, ένα κλαδί, ένα λουλούδι, ένα κορμό, ένα ποταμάκι.

Η απόλυτη ησυχία.

Πηγή έμπνευσης το δάσος.

Πιο κάτω λίγη ποίηση από την Μυρτιωτισσα.

Στο δάσος

Σαν μέσα απ’ άυλο ποτιστήρι,
κάτω απ’ το δέντρο που έχω γείρει
των αρωμάτων ρέει το σμάρι,
φλισκούνι, ρίγανη, θυμάρι!

Ό,τι έχει ο Θεός ξέγνοιαστο πλάσει
γύρω απ’ το δάσο έχει κουρνιάσει,
πουλιά στα δέντρα, αρνιά στις στάνες,
και στα τσαντήρια οι ατσιγγάνες.
Θροούν τα πεύκα, αχνούν οι γρύλλοι,
ξυπνούν στη μνήμη μου όλοι οι θρύλοι.

Νάρχονταν λέει και να με κάνει
ο δράκος λεύκαι είτε πλατάνι,
μια ρίζα νάμαι εδώ στο χώμα,
και μήτε μάτια, μήτε στόμα!

Το αίμα αυτό που τρέχει εντός μου
και που με καίει σαν νάν’οχτρός μου,
νάρχονταν λέει ξωθιές πηλάλα,
να μου το πιουν στάλα τη στάλα,
και να χυθή η ψυχή καθάρια,
σαν τα νερά, σαν τα χορτάρια!

…Στα μυριοκέντητα κυλίμια
του δάσου εγώμαι η μόνη ασκήμια,
και κάτι νόθο, κάτι ξένο
μεσ’ στο βασίλειο το παρθένο…