Και λίγο πριν μας κλείσουν πάλι, μέσα στα σπίτια μας, πήραμε ξανά, τα όρη. Διότι, εάν όπως ακούγεται, περιοριστεί ακόμα περισσότερο η διακίνηση μας, για τουλάχιστον ένα μήνα, τότε, σίγουρα, θα πεθυμησουμε το βουνό και τη χάρη του.

Οδοιπορικό, λοιπόν, εις στους Αγίους Βαβατσινιας. Ένα πολύ μικρό χωριό, της επαρχίας Λάρνακας, το οποίο σήμερα, αριθμεί γύρω στους 70 με 80 κατοίκους. Από πολύ παλιά, κάποιοι ξενιτευτηκαν και κάποιοι άλλοι πήγαν να ζήσουν στις πόλεις, αφηνωντας, μικρά σπιτάκια ερειπωμένα, ίσως και ξεχασμένα.

Στην είσοδο του χωριού, υπάρχει το μνημείο του σπουδαίου μουσικοσυνθέτη, Μάνου Λοϊζου. Οι ρίζες του, από την πλευρά του πατέρα του, ήταν από αυτό το γραφικό και όμορφο χωριό. Κάθε λίγα χρόνια, οι κάτοικοι θέλωντας να τιμήσουν, το μουσικό του έργο, διοργανώνουν, μουσικές βραδυες.

Στα επόμενα 200 μέτρα, εύκολα θα δει κάποιος στα δεξιά, ένα μικρό παλαιό κτίσμα, όπου μέσα σε αυτό το χώρο, λένε πως αναβλύζει το θαυματουργό αγίασμα των Αγίων Αναργύρων, Κοσμά και Δαμιανού, οι οποίοι σύμφωνα με την παράδοση, πέρασαν από το χωριό, και δροσιζαν με νερό, τα άλογα τους, σε εκείνο το σημείο.

Στην κεντρική πλατεία του χωριού, δεσπόζει η εκκλησία των Αγίων, η οποία κτίστηκε τον 18ο αιώνα. Εκείνο που εντυπωσιάζει πιο πολύ, είναι η κατασκευή της, από κεραμίδια καθώς επίσης και το τριγωνικό σχήμα της.

Βγαίνωντας ανηφορικά οδικώς, λίγο μετά την εκκλησία, ο δρόμος οδηγεί προς τον Μαχαιρά. Και η διαδρομή είναι πραγματικά υπέροχη. Αν και δεν κυκλοφορούν πολλά αυτοκίνητα εκεί πάνω, εντούτοις, χρειάζεται, λίγη προσοχή από τους κυνηγους που παρκάρουν στην άκρη του δρόμου και που πιθανόν να βρεις μπροστά σου.

Με όμορφες βουνοπλαγιές, κοιλάδες, και χρώματα, νιώθεις ότι βρίσκεσαι κάπου πολύ μαγευτικά. Εξαιρετική επίσης, η τοποθεσία για περιδιάβαση και ορειβασία, ειδικά από τα μη ασφαλτοστρωμένα δρομάκια που ξεπροβαλουν δεξιά και αριστερά και που μοιάζουν ωσάν τα μονοπάτια της φύσης των εθνικών ορεινών μας πάρκων, έστω και για δύο τρία χλμ περπάτημα. Δρομάκια τα οποία ενώνουν το ένα βουνό με το άλλο. Κάτι ήξεραν οι παλαιότεροι, που ζούσαν εκεί, όταν ασχολούνταν με τις καλλιέργειες τους, τα αμπέλια, τα λαχανικα και τα φρούτα τους.

Πιο κάτω οι φωτογραφίες

Και αφού καλύψεις τα πέντε χιλιόμετρα οδικώς, λίγο έξω από το χωριό, για να θαυμάσεις τη θέα από ψηλά, για να αναπνεύσεις καθαρό αέρα, και για περπάτημα ή ορειβασια, φευγωντας, κάνεις επαναστροφη με το αυτοκινητο και επιστρέφεις, πίσω στο χωριό.

Εκεί χαιρετάς τον καφετζη, στο ένα και μοναδικό καφενείο του χωριού, αγοράζεις και μια παραδοσιακή ζιβανια, για την οποία φημίζεται το χωριό και πας πίσω στην πόλη, αναζωογονημενος από την φυσική ομορφιά του τόπου.