Το να αποφασίζει καποιος να σπουδάσει ξανα για ενα δεύτερο πτυχίο ή για ενα μεταπτυχιακό δεν το λες και εύκολο. Ειδικά στα «γεράματα», μετά απο σαραντα χρόνια επιβίωσης και διαμονής σε αυτήν τη γη, την κοινωνία, το περιβάλλον τριγύρω μας , τον τροπο ζωής και τις εκάστοτε συνθηκες . .

Εννοείται πως μπορουσα να προβώ σε αυτή την ενέργεια πολύ νωριτερα, πριν απο δέκα ή πέντε χρόνια. Εντούτοις, δεν το τόλμησα διότι πρώτον δεν ήθελα να μπω σε έξτρα έξοδα , δευτερον βαριομουν να κάθομαι να μελετάω και τρίτον ποιος θέλει να χανει τις στιγμές του τα Σαββατοκύριακα και αντι για εκδρομές καφέδες και βουτιές, να κάνει μαθήματα με την τσίμπλα στο μάτι;

Δεν γνωριζω πως και ποσο θα ζοριστώ με τις μελέτες και τις εργασίες, αλλα εκ πρώτης όψεως, μου φάνηκαν ευχάριστες οι διαλέξεις για ενα θέμα που λίγο πολύ ολοι το ζούμε στην καθημερινότητα μας. Του μάνατζμεντ. Της ηγεσίας. Το βλεπουμε παντού σε αρκετούς οργανισμούς. Παρολα αυτα, οι δυο ορισμοί δεν σημαίνουν το ίδιο πράγμα. Διότι καποιοι απλά διαχειρίζονται τους ανθρωπους βάζοντας τους σε «κουτάκια» , ενω καποιοι αλλοι εμπνέουν, υποστηρίζουν και δίνουν κίνητρα.

Ναι, ειναι ωραίο να ακούς καποιον που έχει την πείρα και σου προσφέρει την γνώση οπως σε ενα κολλέγιο ή ενα πανεπιστήμιο. Έστω και αν για κάποια δευτερόλεπτα βυθίζεσαι στην αγκαλιά του Ορφέα λόγω έλλειψης ύπνου. .

Σε τέτοιες πρωινές εκπαιδευτικές καταστάσεις, ενα γλυκό πάντα χρεοαζεται, γιατι προσφέρει ενέργεια και η ζάχαρη σε ξυπνάει . .